Vojvodina ima dobar geografsko – turistički položaj. Pomenuti
automobilski putevi i železničke pruge, zatim reke, kanali i avionske
linije bitna su pretpostavka turizma. Vojvodina se nalazi na jednom od
važnijih pravaca turistickog kretanja u Evropi, na tzv. istočnom
turističkom pravcu. Njega najviše koriste turisti iz srednje, severne i
istočne Evrope za dolazak u Vojvodinu, Srbiju i Jugoslaviju, ili na
putu za Bugarsku, Grčku, Tursku itd. Isti ovaj pravac koriste i turisti
iz pomenutih balkanskih i drugih zemalja pri kretanju u zemlje srednje
Evrope ili neke druge. Prema tome, bitna karakteristika
geografsko-turističkog položaja Vojvodine je njegova tranzitna
funkcija. Pošto se Vojvodina graniči sa četiri države, njen položaj se
može označiti kao kontaktan.

Iz prostornog odnosa Vojvodine prema zemljama koje su značajna
ishodišta kretanja turista koji koriste istočni turistički pravac može
se zaključiti da je njen turistički položaj povoljan. Gusta mreža
saobraćajnica obezbeđuje da su sva turistička mesta Vojvodine lako
dostupna domaćim i stranim turistima.

Slabiji poznavaoci prirodnih vrednosti Vojvodine mogu pomisliti da je
ona sa turističkog aspekta malo interesantna. Ovakva ocena se, pre
svega, izvodi na osnovu globalnog utiska o monotonosti na širokom
prostoru, koja proističe iz slabe vertikalne razruđenosti reljefnih
oblika. Međutim, Vojvodina obiluje, kao što je već rečeno u odeljku
A.1, raznovrsnim prirodnim vrednostima koje pobuđuju interes turista,
pa takve prirodne vrednosti imaju karakter turističkih motiva. Prirodna
bogatstva Vojvodine se po svojoj atraktivnosti možda ne mogu meriti sa
nekim planinama Srbije i Jugoslavije, ili Jadranskim primorjem, sa
njihovim hidroklimatskim, vegetacijskim i drugim specifičnostima, ali
imaju sopstveni šarm koji leži upravo u razlikovanju od ovih
turističkih atrakcija.

Vršačke planine su poznate po izletničko-rekreativnom ekskluzivnom
vikend-turizmu. U njihovom podnožju nalazi se Vršac, čije stanovištvo
najmasovnije pohodi Vršačke planine. Poznati turistički punktovi su:
Široko bilo, Guduručki vrh, Đavolja jazbina i dečje odmaralište „Crveni
krst“.

Fruška gora je posećenija od Vršačkih planina. U njenom podnožju i
nešto široj okolini postoji više gradskih naselja koja su glavni
emitovni centri iz kojih kreću turisti. To su: Novi Sad, Bačka Palanka,
Beočin, Sremska Kamenica, Petrovaradin, Sremski Karlovci, Inđija, Ruma,
Šid, Sremska Mitrovica, Stara Pazova i Beograd. Za Frušku goru
karakteristična su izletnička i ekskluzivna kretanja i boravak
vikendaša. Poznati izletnički punktovi su: Stražilovo, Iriški venac,
Zmajevac, Brankovac, Crveni čot, Letenka, Osovlje, Andrevlje, Testera i
Ravne. Najpoznatija vikend-naselja su Slankamenački vinogradi, Jandu,
Koševac, Karaš, Glavica, Provalija, Popovica i Koruška.

Fruška gora je planina koja privlači, nudeći bogatstvo prirode i brojne
spomenike kulture. Tragovi života na Fruškoj gori prate se od neolita.
U antičkom periodu bila je nastanjena civilnim i vojnim naseobinama
(Limes), a u srednjem veku podignuti su brojni manastiri o kojima ćemo
govoriti u nastavku.

Krušedol, Velika Remeta, Grgeteg

Manastir Krušedol osnovao je sin despota Stefana Brankovića vladika
Maksim. Građen je od 1509. do 1515. godine, a kasnije je doživeo
sudbinu ne samo manastira nego i naseljenih mesta ovog kraja: rušen je
i obnavljan, deleći sudbinu naroda nastanjenog u Fruškogorju. Crkva je
sagrađena na osnovi trikonhosa, na četiri jaka stupca leži kube,
priprata je sa naosom vezana velikim lučnim otvorom, trem je sagrađen
1745. godine, dekorativna plastika oko vrata i prozora može se datirati
na početak druge polovine 18. veka. Konaci su oko manastira, na sve
četiri strane. Manastir je nastanjen sestrinstvom, a u konacima se
nalazi i muzejska prostorija. Crkva je oslikana freskama u periodu od
1543. do 1545, ali je veći deo prvobitnog fresko-slikarstva pokriven
uljanim slikama 1751-1756. Živopis iz 18. veka delo je nepoznatih
majstora koji su poznavali evropsku baroknu umetnost i značajan je za
proučavanje istorije slikarstva u Vojvodini.

Ikonostas manastirske crkve delo je od izuzetne vrednosti za umetnost
koja se razvijala tokom XVII i XVIII veka. Najstariji deo je
kompozicija nad carskim dverima (obeležena 1653. godine) iz 1745. U
stručnoj literaturi pominju se kao „najlepše iz tog perioda“. Carske
dveri su verovatno iz tog doba, bogato ukrašene rezbarenim pticama,
zmajevima, grifonima i biljnom ornamentikom.
Konzervatorsko-restauratorske radove izveo je Pokrajinski zavod za
zaštitu spomenika kulture. Iako nije razoren u drugom svetskom ratu,
Krušedol je pustošen. U sarkofagu patrijarha Arsenija IV posle rata
nađeni su delovi posmrtnih ostataka žrtava fašizma i među njima jedno
potresno pismo koje je sada u muzejskoj prostoriji. U blizini je
Sretenjska crkva koju je osnovala despotica Angelika Branković
(1505-1533), da bude ženski manastir. Crkva je oslikana freskama iz
vremena gradnje i četvrte decenije XVII veka. U crkvi je ikonostas iz
1763. godine i dva duborezom obrađena prestola sa vrednim slikama D.
Bačevića iz 1765. godine. Ikonostas iz 1763. godine delo je ikonopisaca
Dimitrija i Teodora.

Manastir Velika Remeta osnovan je verovatno u XV veku, jer se u XVI
veku pominje u službenim dokumentima. Manastirska crkva je zdanje
velikih dimenzija, a zvonik (kvadratne osnove) je na četiri sprata,
masivan, visok sa ostacima kapele vezane za konake. Crkva je bila
živopisna spolja i iznutra, ali je od toga posle ratnih razaranja
ostalo veoma malo. Obnova ove crkve je u toku. Konaci su iz XVIII i XIX
veka. Muzeološki institut Srpske akademije nauka i umetnosti ovde je
uredio stalnu postavku.

Manastir Grgeteg je predanjem vezan za despota Zmaj Ognjena Vuka (druga
polovina XV veka), ali prvi službeni podaci iz turskih arhiva pominju
ga 1619. Sadašnja crkva je iz druge polovine XIX veka, odnosno iz
perioda 1760-1771. Za vreme rata srušen je zvonik, oštećena crkva i
konaci. I hram i konaci su restaurirani 1901. godine, ali su pri tome
znatno izmenjeni.

Na obnovi ovog manastira radi se više od tri decenije, ali tragovi
razaranja još nisu sanirani. Ikonostas u crkvi delo je Uroša Predića iz
1902-1904. godine, a raniji ikonostas (Orfelinov) izgoreo je u požaru
1841. U zvoniku je bio ikonostas u kapeli naslikan rukom slikara i
karikaturiste Pjera Križanića, ali je posle razaranja od toga ostala
samo kompozicija „Tajna večera“. U konaku je memorijalna muzejska
zbirka posvećena Ilarionu Ruvarcu.

Novo Hopovo, Staro Hopovo

Nad vratima zapadnog portala manastira Novo Hopovo ubeležena je godina
izgradnje 1576, ali su novija istraživanja pokazala da je opravdana
bila pretpostavka da se na ovom mestu nalazila starija crkva. U XVI
veku pominje se kao značajan kulturni centar. Razaranja nisu mimoišla
ni ovaj manastir. Pljačkan je i paljen u austroturskim ratovima, ali je
posle primirja u XVIII veku počela velika obnova. Najteže razaranje
manastir je pretrpeo u drugom svetskom ratu. Obnavlja se od 1949.
godine, ali velika oštećenja i mala sredstva do sada bili su u
raskoraku. Ipak, to je sada jedan od najinteresantnijih manastirskih
kompleksa kako po arhitekturi i slikarstvu, tako i zbog položaja i
okoline. Crkva je izgrađena od tesanog kamena na trolisnoj osnovi
(trikonhos). Na kvadratnom postolju nalazi se dvanaestostrana kupola
obogaćena vitkim kolonetama. (Napomena: u crkvi su postavljene
informativne tabele koje prikazuju stanje pre i posle razaranja i daju
podatke o istoriji i obnovi crkve). Živopis u hramu Novog Hopova
otkriven je tokom posleratne obnove (1953-1960). Dobro je očuvan, jer
su ga štitili premazi bez umetnicke vrednosti. Stariji živopis datira
još iz 1608. godine, a priprata je oslikana 1654. godine. Živopis u
naosu rađen je u duhu kritskih majstora iz Svete gore sa mnogo smisla
za dinamične scene, realistično prikazivanje celine i pojedinosti i sa
izraženom narativnošću. Slikarstvo u priprati je konzervativnije,
tamnijih tonova, reklo bi se asketsko. Ikonostas ovog manastira, delo
značajnog slikara baroka Teodora Kračuna, stradao je prilikom razaranja
manastira u ratu, a ostaci su preneseni u Galeriju Matice srpske.

Staro Hopovo je manastir koji se i zbog lokacije i po valorizaciji
nalazi u senci Novog Hopova, a vredno je pažnje zbog skladnog oblika
uklopljenog u prijatnu dolinu. Osnivanje manastira predanje vezuje za
despota Đorđa Brankovića (vladika Maksim), no sadašnja crkva podignuta
je 1752. g. posle zemljotresa koji je porušio prethodnu. Konaci se samo
naziru u ruševinama, a crkva malih dimenzija oduševljava posetioca
skromnom dobro oblikovanom fasadom nad kojom je silueta osmostranog
kubeta.

„… usled svežeg pejsaža deluje poetski kao nadahnuti filigranski
model pesnički oduševljenog majstora“ (P. Momirović).

Vrdnik, Jazak, Mala Remeta

Manastir Vrdnik naziva se i Ravanica, jer su u ovaj manastir, sagrađen
verovatno u XVI veku, preneseni krajem XVI veka posmrtni ostaci kneza
Lazara. Tadašnja crkva bila je zidana od kamena, ali se već sredinom
XVIII veka planira izgradnja veće crkve koja bi primila mnogobrojne
hodočasnike koji su pohodili manastir. Sadašnja crkva sazidana je
između 1801. i 1811. godine, a ikonostas je 1853. godine slikao
Dimitije Avramović. Konaci su građeni (ili delom obnavljani) u drugoj
polovini XVIII i početkom XIX veka.

Manastir Jazak se prvi put pominje 1522. godine, a verovatno je
podignut u drugoj polovini XVI veka. Postao je mesto hodočašća kada su
1705. godine u njega preneseni posmrtni ostaci cara Uroša (sina cara
Dušana). Stoga se, kao i u slučaju Vrdnika, sredinom XVIII veka podiže
nova crkva. Gradnja hrama i severnog i zapadnog krila konaka okončana
je 1758, a južno krilo 1761. Ikonostas, raskošno rezbaren i pozlaćen,
nastaje 1769. godine. Slikao ga je Dimitrije Bačević. Manastir je
oštećen u ratu i danas su konaci u ruševinama (zaštićeni
konzervatorskim postupkom). Obnovljeno je samo južno krilo, najviše
zbog zalaganja sestrinstva.

Mala Remeta se pominje u XVI veku, a predanja je vezuju za doba kralja
Dragutina. Sadašnja crkva, sagradena 1739. godine, skladno je zdanje od
tesanog kamena sa osmostranim kubetom. Na ikonostasu je zanimljiv
natpis koji informiše da je ovo delo novosadskog slikara Janka
Halzakovića iz 1757. godine.

Šišatovac, Petkovica, Đipša

Šišatovac su osnovali izbegli kaluđeri manastira Žice u XVI veku. U
turskim dokumentima pominje se dozvola za obnovu crkve, pa se na osnovu
toga zaključuje da je bila razorena. Tokom XVII, XVIII i XIX veka bio
je važno kulturno središte. U XIX veku u Šišatovcu borave i stvaraju
Lukijan Mušicki, Vuk Karadžić, P. Šafarik i dr.

Monumentalni hram građen je od 1758. do 1778. Ima trolisnu osnovu, a
osmostrano kube je srušeno. Zidovi su izvedeni u redovima tesanog
kamena i opeke, što ostavlja vrlo slikovit utisak. Konaci su sagrađeni
sredinom XVIII veka. Ikonostas, rad G. Davidovića Obšica, s kraja XVIII
veka postavljen je na zidanu podlogu. Crkva i konaci ovog manastira sa
svim vrednostima razoreni su u II svetskom ratu. Obnova traje više od
dvadeset godina, ali rezultati nisu dovoljno vidljivi, zbog veličine
kompleksa i malih sredstava.

Petkovica je poznata kao „filijala“ manastira Šišatovac. Crkva skromnog
eksterijera islikana je 1588. godine. To je jedan od najstarijih
objekata sa originalnim freskoslikarstvom u Vojvodini. Oko crkve
postoje tragovi ruševina konaka. Veliki duborezni krst, izrađen
verovatno krajem XVII veka, prenet je iz Petkovice u Muzej u Sremskoj
Mitrovici.

Manastir Đipša pominje se u pisanim izvorima krajem XV ili početkom XVI
veka, pa se pretpostavlja da ga je osnovao despot Jovan Branković. Hram
je krstoobrazovne osnove. Imao je dekorisano kube, a pored crkve bio je
spratni konak. U crkvi je bio ikonostas Teodora Gologlavca. Ceo
kompleks je razoren za vreme rata, a kasnije su konaci obnovljeni za
drugu namenu, dok je hram delimično konzervatorski zaštićen.

Beočin, Rakovac

Manastir Beočin pominje se u XVII veku kada je prikupljen novac za
obnovu oštećene crkve. Krajem XVII veka ovde su naseljeni kaluđeri iz
Rače (Srbija). Sadašnja crkva sagrađena je u periodu 1731-1740. Toranj
i trem dozidani su 1765. U crkvi se nalazi bogato rezbareni i slikani
ikonostas, delo novosađana rezbara Markovića i slikara Malkozovića, a
deo ikonostasa je delo Dimitrija Bačevića. Zanimljive su pevnice iz
1768. koje je slikao Georgije Zograf. Jedno vreme u XIX veku ovde su
počivale mošti kralja Stefana Prvovenčanog. Manastirski konaci su
izgrađeni u prvoj polovini XVIII veka, a sadašnji izgled su dobili
obnovom na kraju XIX veka. Uz ovaj manastir ostao je očuvan jedini
stilski park (kakvih je bilo i pored drugih manastira) u kome su
uzgajane i egzotične biljke. Manastir je opustošen za vreme rata, a
danas je u konacima smešten arhiv Vojvodine.

Manastir Rakovac sagrađen je u XVI veku. Turci su ga razarali, ali je
uvek obnavljan. Bio je važan književni i prepisivački centar, a u njemu
je bio monah Amvrosije Janković slikar. Crkva manastira Rakovca je
skladna građevina trolisne osnove, a zvonik je bio neproporcionalno
masivan i visok. Oko crkve su bili konaci. Manastir je bio okružen
zidanim zasvedenim drenažnim kanalima, što je omogućilo da se za vreme
drugog svetskog rata ovde locira baza. Sve je razoreno i spaljeno 1943.
godine. Obnovljen je (nepotpuno) samo hram.

Privina Glava

Osnivanje manastira Privina Glava predanje datira u XII vek, ali
današnja crkva podignuta je 1741. godine. U ovom manastiru pominje se u
XVII veku psaltir bogato iluminiran. Ta knjiga je odneta prilikom
pustošenja manastira 1688. godine i danas je u svetu poznata pod
nazivom „Minhenski psaltir“. Manastirska crkva po osnovi, obradi
zidova, a posebno po oblikovanju kubeta slična je manastiru Novo
Hopovo. Ikonostas sa kraja XVIII veka delo je Kuzmana Kolarića.

Kuveždin

Manastir Kuveždin još je u ruševinama iz vremena rata. Pominje se u
pisanim dokumentima u XVI veku, a crkvena zgrada i konaci izgrađeni
početkom XIX veka bili su najlepši primer klasicizma u manastirskoj
arhitekturi. Postoji još samo grobljanska kapela sa zvonikom „na
preslicu“ i u njoj deo ikonostasa.

Bešenovo

Manastir koji se vezuje za doba „sremskog kralja“ Dragutina više ne
postoji ni kao ruševina. Ovde se pominje samo u popisu petnaest
manastira. Petnaesti bi bio manastir Fenek, ali se taj spomenik kulture
sada nalazi na teritoriji grada Beograda.

Na Fruškoj gori evidentirano je preko stotinu mesta značajnih za
istoriju narodnooslobodilačkog rata. Samo neka od njih uređena su i
obeležena umetničkim delima.

Na Iriškom vencu smešten je Spomenik slobode, rad Sretena Stojanovića
iz 1950. godine. U stilu socijalističkog realizma ovaj monumentalni
kompleks reljefima i skulpturama prikazuje borbu za slobodu i pobedu.

Jabuka je memorijalno mesto kraj Partizanskog puta. Naziv je dobilo po
stablu divlje jabuke, koja je u umetničkom oblikovanju istorijskog
lokaliteta dobila centralno mesto. Tu su se vodile bitke, održavali
mitinzi, okupljali zbegovi. Po projektu Milorada Berbakova urađeno je
partizansko groblje spomen česma i cvetoliki simbol slobode (1974).

Memorijalno mesto Rohalj baze dobilo je ime po kući porodice Rohalj u
kojoj su se okupljali partizani, a u široj okolini nalazile su se žitne
baze, radionice za popravku oružja i partizansko groblje. Kuća koja je
u ratu spaljena sada je rekonstruisana i u njoj je muzejska zbirka.
Baze su konzervirane, a groblje umetnički uređeno prema projektu
arhitekte Milorada Berbakova. Skromnim spomenikom obeleženo je mesto
pogibije Boška Palkovljevića – Pinkija. Predstoji spomeničko uređenje
šireg kompleksa.

O dvema poznatim peščarama već je bilo reči, tako da na ovom mestu
treba istaći samo određene punktove u njima. U deliblatskoj peščari
najpoznatije izletište je Devojački bunar, a na Subotičkoj peščari
poznata su izletišta Hajdukova, Radanovačka i Kelebijska šuma.

Reke su najvažniji hidrografski turistički motivi. Plovnost Dunava,
Tise i Save, temperature njihovih voda (posebno u kupališnoj sezoni),
peščane plaže i velika koncentracija naselja i stanovništva pored
njihovih obala su najvažniji elementi njihovog vrednovanja. Za njih se
vezuju kupališni turizam, sportovi na vodi (veslanje, trka glisera,
skijanje na vodi, plivački maraton, sportski ribolov), turističke
regate i druge turističke plovidbe. Temperature vode u tri letnja
meseca (jun-avgust) više su od 200 C. Tri pomenute reke imaju karakter
samostalnih turističkih motiva. Dunav, pored međunarodnog saobraćajnog
značaja, ima međunarodnu turističku vrednost. Poznatije plaže i
izletišta nalaze se na prostoru između Bezdana i Apatina, kod Bogojeva,
Bačke Palanke, Novog Sada, Sremskih Karlovaca, Pančeva i Kovina.
Važniji punktovi na obalama Tise su kod Kanjiže, Novog Kneževca, Sente,
Ade, Novog Bečeja i Titela, a pored Save kod Sremske Mitrovice. su
najvažniji hidrografski turistički motivi. Plovnost Dunava, Tise i
Save, temperature njihovih voda (posebno u kupališnoj sezoni), peščane
plaže i velika koncentracija naselja i stanovništva pored njihovih
obala su najvažniji elementi njihovog vrednovanja. Za njih se vezuju
kupališni turizam, sportovi na vodi (veslanje, trka glisera, skijanje
na vodi, plivački maraton, sportski ribolov), turističke regate i druge
turističke plovidbe. Temperature vode u tri letnja meseca (jun-avgust)
više su od 200 C. Tri pomenute reke imaju karakter samostalnih
turističkih motiva. Dunav, pored međunarodnog saobraćajnog značaja, ima
međunarodnu turističku vrednost. Poznatije plaže i izletišta nalaze se
na prostoru između Bezdana i Apatina, kod Bogojeva, Bačke Palanke,
Novog Sada, Sremskih Karlovaca, Pančeva i Kovina. Važniji punktovi na
obalama Tise su kod Kanjiže, Novog Kneževca, Sente, Ade, Novog Bečeja i
Titela, a pored Save kod Sremske Mitrovice su najvažniji hidrografski
turistički motivi. Plovnost Dunava, Tise i Save, temperature njihovih
voda (posebno u kupališnoj sezoni), peščane plaže i velika
koncentracija naselja i stanovništva pored njihovih obala su najvažniji
elementi njihovog vrednovanja. Za njih se vezuju kupališni turizam,
sportovi na vodi (veslanje, trka glisera, skijanje na vodi, plivački
maraton, sportski ribolov), turističke regate i druge turističke
plovidbe. Temperature vode u tri letnja meseca (jun-avgust) više su od
200 C. Tri pomenute reke imaju karakter samostalnih turističkih motiva.

Poznatija jezera, Palićko, akumulacija Krivaja, Provala i Borkovačko
jezero, dobro su poznati turistički motivi i punktovi; Belocrkvanska,
Carska i Obedska bara, te Ludoško jezero i Slano Kopovo su prirodni
rezervati posebno poznati po bogatstvu ornitofaune.

I brojne lekovite vode i banje značajni su zdravstveno – turistički
motivi, a najpoznatiji su u Kanjiži, Melencima, Vrdniku…

Za nacionalnim parkovima – Fruška gora, Banatska peščara, Obedska bara,
Carska bara, Ludoško jezero – u kojima postoji izuzetno bogatstvo vrsta
biljnog i životinjskog sveta, ne zaostaju mnogo ni ritovi u bačkom
Podunavlju, Podužju u Sremu i oko Bosuta. U njima postoje prostrani
šumski kompleksi mešovitih i čistih sastojina, ispresecani mnogim
mrtvajama, rukavcima i kanalima. Te površine poznate su kao staništa
raznovrsne lovne, nelovne i zaštićene divljači i po dobrim terenima za
sportski ribolov.

Najveći deo poljoprivrednih i šumskih površina Vojvodine pretvoren je u
lovišta. Najvrednija divljač na ovim prostorima je jelen (evropski,
belorepi, lopatar), zatim srna, muflon, divlja svinja, zec, fazan,
jarebica, grlica i više vrsta ptica močvarica.

U antropogene turističke vrednosti spadaju umetnička ostvarenja,
etnografske vrednosti i gradovi. Na ovom mestu pominjemo samo one
najpoznatije:

    * umetničke manifestacije
          o književne
manifestacije (Dositejevi dani, Brankovo kolo, Liparske večeri,
Memorijal „Miroslav Antić“);
          o likovne
manifestacije (Umetničke kolonije u Ečki i Bačkoj Topoli, na Devojačkom
bunaru…);
          o muzičke
manifestacije (Novosadske i Somborske muzičke svečanosti, Obzorje na
Tisi, Festival muzičkih horova u Zrenjaninu, Festival muzičkih društava
u Rumi);
          o pozorišne
manifestacije (Sterijino pozorje u Novom Sadu, Vršačka pozorišna jesen,
Majske pozorišne večeri u Kikindi…);
          o filmski
festivali (u Novom Sadu, na Paliću);
          o umetničke
manifestacije mešovitog karaktera (Zmajeve dečje igre u Novom Sadu i
Sremskoj Kamenici);

    * privredne manifesticije (raznovrsni sajmovi u
Novom Sadu i Međunarodni sajam preduzetništva u Subotici);
    * privredno-folklorne manifesticije (Dani berbe
grožđa u Vršcu, Karlovačka berba grožđa…);
    * smotre folklora i obicaja (u Vršcu, Futogu,
Odžacima).

U turističkim kretanjima u Vojvodini najveće učešće imaju domaći
turisti. Najviše ih je u izletnickom turizmu. Većina izletničkih
kretanja motivisana je rekreativnim potrebama, a najduži boravci su u
banjama.

Stranci u najvećem broju učestvuju u tranzitnom i izletničkom turizmu
Vojvodine, a kratki prenoćišni boravci povezani su, uglavnom, sa
manifestacijama i lovnim turizmom.

U celini uzevši, turistička delatnost u Vojvodini još zaostaje za
njenim turističkim motivima i resursima.