Likovna umetnost na prostoru koji obuhvata današnja Vojvodina datira
još iz antičkih vremena, tačnije iz 3. i 4. veka naše ere. 
Najveću umetničku vrednost imaju fragmenti mozaika i fresaka pronađenih
u ostacima antičkog grada Sirmijuma u Sremskoj Mitrovici. U
pravoslavnim manastirima koji se nalaze u Fruškoj gori sačuvani su
ostaci srednjovekovnih fresaka nastalih u periodu od 13. do 18. veka.
Freske u crkvi manastira Novo Hopovo naslikao je monah Mitrofan 1608. a
priprata je živopisana 1654. U crkvi manastira Krušedola sačuvani su
najznačajniji primerci srpskog srednjovekovnog fresko – slikarstva od
16. do 18. veka. Dok je u slikarstvu Novog Hopova vidan vizantijski
uticaj, dotle se u Krušedolu već oseća smeliji izraz novih shvatanja i
uticaj zapadne umetnosti.

        Osnovno obeležje likovne
umetnosti u Vojvodini tokom 18. i 19. veka karakteriše razvojni put od
zografskog slikarstva oslonjenog na vizantijsku tradiciju do
uključivanja u nove tokove evropske umetnosti. Značajnu prekretnicu u
političkom i kulturnom životu srpskog naroda na ovom prostoru značile
su velike seobe 1690. i 1739. godine. Doneta umetnost bila je u
tradiciji srpske srednjovekovne umetnosti i u okviru istočne
pravoslavne ikonografije, pokazujući otuda poznovizantijske stilske
odlike čije stvaralačke mogućnosti u prožimanju sa uticajima baroka
potpuno nestaju. U traženju novih oblika ova umetnost je zaokupljena
težnjom da sačuva obeležja svoje prošlosti koja svedoči o etničkom
identitetu, ali i da se otvori  novim uticajima.

        Proces razvoja i
evropeizacije srpske umetnosti nastaje u trenutku kada zografske ikone
više ne zadovoljavaju ukus novog narastajućeg građanskog društva i
obrazovanih crkvenih krugova. Na tom putu evropeizacije srpske
umetnosti prednjači grafika koju predstavljaju dva izuzetno značajna
umetnika: Hristovor Žefarović i Zaharija Orfelin. Zidno slikarstvo
zadržalo je nešto duže duh tradicionalne vizantijske ikonografije a
prva barokizacija viđena je na freskama u manastiru Bođani u Bačkoj
krajem prve pol. 19. veka.

        Imajući u vidu duhovnu i
političku naklonost Srba u okviru austrijske države prema pravoslavnoj
Rusiji i Ukrajini,srpski slikari od sredine  18. veka prihvataju
barokizirane oblike posredno, kroz uticaj ruske i ukrajinske slikarske
škole, koji su bili obeleženi elementima zapadne umetnosti.
Najznačajniji predstavnici ovog prelaznog perioda bili su slikari
ikonostasa: Dimitrije Bačević, Dimitrije Popović, Janko Halkozović,
Jovan Četirević Grabovan i dva slikara koji su sakralnoj tematici
dodavali i građanski portret: Nikola Nešković i Stefan Tenecki.
Međutim, jačanjem građanskog društva i njihovog političkog značaja
neposredan uticaj austrijskog baroka i rokokoa je sve očigledniji te su
predstavnici ove generacije slikara često bili akademski obrazovani. To
su majstori poslednje četvrtine 18. veka: Teodor Dimitrijević Kračun
pre svih i Jakov Orfelin koji su dali najvrednija i vrhunska barokna
dela u ovom periodu, zatim Teodor Ilić Češljar koji je među svim
srpskim umetnicima bio najbliži virtuoznom slikarstvu evropskog rokokoa.

        U srpskom slikarstvu, koje
je vekovima bilo crkvenog karaktera, dolazi sada sa rastućim uticajem
građanskog društva i do nekih tematskih inovacija. Tako se od druge
pol. 18. veka izrađuju sve češće portreti konkretnih ličnosti
naslikanih u duhu najboljih evropskih kriterijuma za ovaj žanr. Mlado
građansko društvo obrazovalo je svoje najtalentovanije ljude na
austrijskim visokim školama. Ovi salikari, učenici Bečke Akademije,
prihvataju savremene umetničke tokove i postaju nosioci dalje
evropeizacije umetnosti u 19. veku i novih stilskih tendencija sve do
70 – tih godina kada Minhen postaje novi centar obrazovanja slikara sa
ovih prostora. Ovo razdoblje nosi i tri velike slikarske epohe:
klasicizam – bidermajer, romantizam i realizam. Početak 19. veka je
u  duhu klasicizma koji pored statične forme i naglašene
skulpturalnosti daje prevagu crtežu nad bojom. Dva najznačajnija
slikara čije je delo obeležio duh klasicizma bili su: Arsenije
Teodorović i Pavel Đurković.

        Razdoblje bidermajera koje
traje u periodu od 1830 – 1860. u svojim najboljim delima portretnog
žanra dostiže evropski nivo. Građanstvo kao društveni nosilac ovih
stilskih tendencija pokazuje dugotrajan afinitet za bidermajer čije
najznačajnije predstavnike čine slikari: Nikola Aleksić, Katarina
Ivanović, Dimitrije Avramović, Pavle Simić, Jovan Klajić, Dimitrije
Posniković, Jovan Popović, Uroš Knežević i kao najbolji i najznačajniji
predstavnik kolorističkog bidermajera Konstantin Danil.  

        U razdoblju od
revolucionarne 1848. pa do kraja osme decenije vlada duh romantizma. U
nedostatku većeg broja naručilaca monumentalnih istorijskih kompozicija
osnovni žanr izražavanja je i dalje portret. Tri najmarkantnija
pretstavnika ovog pravca su: Novak Radonić, Stevan Todorović i Đura
Jakšić.

        Poslednja četvrtina 19. veka
jeste period vladavine ideja realizma, kada Minhen postaje značajniji
centar od Beča i označava veliki podsticaj našim slikarima u razvoju
akademskog realizma. Najistaknutiji predstavnici ovih likovnih
tendencija su: Stevan Aleksić, Uroš Predić i Paja Jovanović. U Beču
školovani realisti uživaju veliku popularnost i uvažavanje. Tako je
Urošu Prediću, izvanrednom crtaču, posle završenih studija povereno
slikanje mitoloških scena u Bečkom parlamentu, a Paja Jovanović je bio
svetski putnik i virtuozni portretist visokih krugova i njihov rado
viđen gost.

        Budući da se Vojvodina
oduvek nalazila na prostoru koji je bio izložen uticaju zapadnih i
istočnih kultura to je i likovna zbivanja činilo raznovrsnim i
zanimljivim. Brojnost nacija i nacionalnosti koje ovde egzistiraju
označilo je Vojvodinu kao plodno tle za prožimanje različitih
nacionalnih kulturnih vrednosti. Svojim kreativnim doprinosom
nekolicina mađarskih i nemačkih umetnika druge pol. 19. veka stekla je
znatan ugled i njihovo slikarsko delo je dostojno obrađeno. To su:
Karolj Jakobei, jedan od najtraženijih crkvenih slikara svoga doba i
Tan Mor, poznati slikar istorijskih kompozicija. Pored njih veoma su
značajni i Ferenc Ajzenhut koji je za somborsku županijsku zgradu
naslikao monumentalnu kompoziciju bitke kod Sente i Stefan Jeger koji
je uradio poznatu sliku velikog formata Seoba Nemaca, neku vrstu
pandana čuvenoj slici Paje Jovanovića Seoba Srba.

        Sa realistima krajem 19.
veka prestaje i odlazak slikara iz Vojvodine u Beograd koji postaje
politički i kulturni centar u kojem se održavaju izložbe, pišu prve
kritike i vode slikarske rasprave. Otvara se slikarska škola i vrše
pripreme za učestvovanje na svetskoj izložbi u Parizu 1900. Time su
bili stvoreni preduslovi za nastupanje moderne umetnosti kako u Srbiji
tako i u Vojvodini.

        Za slikarstvo 20. veka
karakterističan je kontinuitet razvoja od početka veka. Ovaj razvoj
pokazuje više razdoblja ali se uslovno može podeliti na tri osnovna
perioda:

        Prvi period je vreme od
početka veka pa do kraja Prvog svetskog rata, odnosno od 1900 – 1920. i
u kojem su slikari prevashodno zaokupljeni problemom fenomena svetlosti
i boje. Centri školovanja su Minhen i Pariz, a iz aspekta stilskih
pravaca ovaj period pokazuje širok raspon od produženog akademizma,
preko plenerizma, impresionizma, jugendstila i simbolizma do
ekspresionizma. Najistaknutiji predstavnici slikarstva u čijim delima
su zastupljene ove likovne tendencije jesu još uvek: Stevan Aleksić,
Uroš Predić i Paja Jovanović, zatim Vasa Eškićević, Šandor Čavoši,
Kosta Jorgović, Josip Falta, Danica Jovanović, Stipan Kopilović, Đorđe
Krstić, Jožef Pehan, Aleksandar Sekulić, Antal Štrajtman, Voja
Trifunović, Jožef Varkonji i dr.

        Drugi period obuhvata vreme
između dva svetska rata i bavi se pretežno istraživanjem fenomena forme
likovnog dela. Susreću se različiti umetnički pravci kao što su:
dadaizam, sezanizam i postkubizam, ekspresionizam forme i boje, poetski
realizam, nadrealizam i socijalna umetnost. Najistaknutiji predstavnici
su: Milan Konjović, Petar Dobrović, Arpad Balaž, Sava Ipić, Bela
Farkaš, Ivan Radović, Sava Šumanović, Vasa Pomorišac, Milivoj
Nikolajević, Milenko Šerban, Bogdan Šuput, Ivan Tabaković, Mladen Josić
i dr. Ovi slikari imaju svoje određeno mesto u jugoslovenskoj umetnosti
sa naglašenim individualnostima i programskim opredeljenjima, dok su
neki od njih kao Sava Šumanović i Milan Konjović stvorili vrhunska
slikarska dela koja čine znatan doprinos evropskoj i svetskoj kulturnoj
baštini.

        Treći period obuhvata
razdolje posle Drugog svetskog rata pa do kraja osme decenije i zahteva
dodatno i ozbiljno stručno istraživanje. Prvu posleratnu deceniju
karakteriše dezorjentisanost, nesnalaženje i dosta nevešto
prilagođavanje idejama socijalističkog realizma što je srećom, kao
posledica proklamovanih umetničkih sloboda, napušteno posle 1950.
prihvatanjem novih i savremenih likovnih ideja. Ovaj treći period
obuhvata slikare više generacija uključujući i najmlađu koja se javlja
početkom osme decenije i čije je umetničko delovanje značajno za
posleratni razvoj slikarstva ovog podneblja. Izrazito je širok
dijapazon programskih i stilskih opredeljenja počev od plenerizma,
ekspersionizma, nove figuracije, fotorealizma itd. Zasluge za genezu i
razvoj ovog slikarstva imaju umetnici: Ivan Radović, Zora Petrović,
Milan Konjović, Zoran Petrović, Ač Jožef, Ferenc Maurič, Pavle Blesić,
Dušan Milovanović, Andraš Hanđa, Aleksandar Lakić, Stevan Maksimović,
Milenko Šerban, Tivadar Vanjek, Imre Šafranj, Ivan Tabaković, Boško
Petrović, Ankica Oprešnik, Miodrag Mihajlović, Stojan Trumić, Lazar
Vozarević, Zdravko Mandić, Miodrag Nedeljković, Slobodan Nedeljković,
Milan Kerac, Milan Kečić, Milan Uzelac i mnogi drugi. Ovi umetnici
zajedno sa velikim brojem drugih ne manje značajnih slikara različitih
generacija čine jedinstven likovni organizam vojvođanskog slikarstva a
naknadne stručne analize i istraživanja, na osnovu objektivnih
vrednovanja, odrediće konačno njihova mesta i značaj ponaosob.

      Kao posledica evolutivnog puta razvoja
vojvođanskog slikarstva i u želji da se, okupljanjem i razmenom
iskustava, slede savremeni tokovi umetnosti u mnogim gradovima
Vojvodine beleži se pojava organizovanja likovnih kolonija. Logična
posledica, u raznovrsnosti stvaralaštva vojvođanskih umetnika, je
osnivanje dva značajna umetnička udruženja: Udruženja likovnih umetnika
Vojvodine i Udruženja likovnih umetnika i primenjenih umetnosti i
dizajnera Vojvodine koja razvijaju veoma živu izložbenu delatnost. Isto
tako dolazi do osnivanja likovnih odeljenja u kompleksnim muzejima kao
što su Galerija Matice srpske koja prikuplja dela savremenih autora za
buduću galeriju savremene umetnosti. Zatim, posle otvaranja Galerije
slika Sava Šumanović u Šidu, otvara se Spomen zbirka Pavla Beljanskog u
Novom Sadu, Galerija Milan Konjović u Somboru, Galerija Lazar Vozarević
u Sremskoj Mitrovici, Poklon  zbirka Rajka Mamuzića u Novom Sadu,
Galerija savremene likovne umetnosti u Novom Sadu, Galerija naivnih
umetnika u Šidu i Kovačici, Foto galerija u Novom Sadu itd.
Ustanovljavaju se i stalne likovne manifestacije kao što su: Likovna
jesen u Somboru sa trijenalom jugoslovenskog crteža, Likovni susret u
Subotici, Novosadski salon, Sremskomitrovački salon, Oktobarski salon u
Pančevu i znatan broj drugih izložbenih galerija i salona. Sve ove
manifestacije galerijsko – muzejske delatnosti praćene su i savremeno
urađenim i dizajniranim katalozima izložbi. Sve ovo doprinelo je
ustanovljavanju nove likovne karte Vojvodine u smislu programskog
postavljanja u sam centar života jugoslovenskog slikarstva.